تب دنگی چیست؟ علایم و درمان تب استخوان‌شکن

/۰ دیدگاه /در /توسط

بیماری تب دنگی

دنگی یک عفونت ویروسی است که توسط پشه منتقل می شود. ویروس مسئول ایجاد دنگی ، ویروس دنگی (DENV) نامیده می شود. دنگی شدید علت اصلی بیماری های جدی و مرگ در برخی از کشورهای آسیایی و آمریکای لاتین است.

تب دنگی چیست؟

تب دِنگی (Dengue fever) نام یک بیماری ویروسی است. به آن تب دنگ، تب دانگ و تب استخوان‌شکن هم گفته‌اند. تب دنگی یک بیماری پشه ای دردناک و ناتوان کننده است که ناشی از هر یک از چهار ویروس دنگ است که به هم نزدیک هستند. این ویروس ها مربوط به ویروس هایی هستند که باعث عفونت نیل غربی و تب زرد می شوند.

 

تخمین زده می شود سالانه ۴۰۰ میلیون عفونت دنگی در سراسر جهان اتفاق بیفتد که حدود ۹۶ میلیون آن به بیماری منجر می شود. بیشتر موارد در مناطق گرمسیری جهان رخ می دهد ، بیشترین خطر در موارد زیر است:

  • – شبه قاره هند
  • – جنوب شرقی آسیا
  • – جنوب چین
  • – تایوان
  • – جزایر اقیانوس آرام
  • – کارائیب (به جز کوبا و جزایر کیمن)
  • – مکزیک
  • – آفریقا
  • – آمریکای مرکزی و جنوبی (به جز شیلی ، پاراگوئه و آرژانتین)

 

بیشتر موارد در ایالات متحده در افرادی رخ می دهد که هنگام مسافرت به خارج از کشور به این عفونت مبتلا شده اند. اما این خطر برای افرادی که در مرز تگزاس و مکزیک و سایر مناطق جنوب ایالات متحده زندگی می کنند در حال افزایش است. در سال ۲۰۱۴ ، شیوع تب دنگی در هاوایی با سایر شیوع ها در سال ۲۰۱۳ در براونزویل، تگزاس و کی وست، فلوریدا مشخص شد.

 

بیماری تب دنگی, تب دنگی یا استخوان شکن

 بیماری تب دنگی

تب دنگی با گزش پشه آئدس آلوده به ویروس دنگ منتقل می شود. پشه هنگامی که فرد مبتلا به ویروس دنگی را در خون او نیش بزند ، آلوده می شود.تب دنگی  نمی تواند مستقیماً از یک شخص به شخص دیگر منتقل شود.

 

علائم تب دنگی

دنگ نوعی بیماری شدید و شبیه آنفولانزا است که نوزادان ، کودکان خردسال و بزرگسالان را مبتلا می کند ، اما بندرت باعث مرگ می شود. علائم معمولاً به مدت ۲-۷ روز ، پس از یک دوره نهفته ۱۰-۴ روز پس از گزش پشه آلوده ، ادامه دارد. سازمان بهداشت جهانی دانگ را به ۲ دسته عمده طبقه بندی می کند: دانگ (با / بدون علائم هشدار دهنده) و دانگ شدید. طبقه بندی فرعی دنگی با یا بدون علائم هشداردهنده برای کمک به پزشکان در زمینه درمان بیماران تریاژ برای بستری در بیمارستان ، اطمینان از مشاهده دقیق و به حداقل رساندن خطر ایجاد دنگ شدیدتر طراحی شده است.

 

بیماری تب دنگی, تب دنگی یا استخوان شکننشانه های تب دنگی

 

هنگامی که تب شدید (۴۰ درجه سانتیگراد / ۱۰۴ درجه فارنهایت) با ۲ مورد از علائم زیر در مرحله تب همراه باشد ، باید به دانگ مشکوک شد:

• سردرد شدید

• درد پشت چشم

• دردهای عضلانی و مفصلی

• حالت تهوع

• استفراغ

• تورم غدد

• راش

 

دانگ شدید

بیمار حدوداً ۳-۷ روز پس از شروع بیماری ، بطور عادی وارد مرحله بحرانی می شود. در این زمان، هنگامی که تب در بیمار کاهش می یابد (زیر ۳۸ درجه سانتیگراد / ۱۰۰ درجه فارنهایت) ، علائم هشدار دهنده مرتبط با دانگ شدید می توانند آشکار شوند. دانگ شدید یک عارضه بالقوه کشنده ، به دلیل نشت پلاسما ، تجمع مایعات ، ناراحتی تنفسی ، خونریزی شدید یا اختلال عضو است.

 

علائم هشدار دهنده ای که پزشکان باید به دنبال آن باشند عبارتند از:

• درد شدید شکم

• استفراغ مداوم

• تنفس سریع و پی در پی

• خونریزی لثه

• خستگی

• بی قراری

• خون در استفراغ

اگر بیماران این علائم را در مرحله حساس نشان دهند ، مشاهده دقیق برای ۲۴-۴۸ ساعت آینده ضروری است تا بتوان مراقبت های پزشکی مناسب را ارائه داد ، تا از بروز عوارض و خطر مرگ جلوگیری شود.

اعتقاد بر این است که افراد با سیستم ایمنی ضعیف و همچنین مبتلایان به عفونت دنگی دوم  در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به تب خونریزی دهنده دنگی هستند.

 

تشخیص تب دانگ

پزشکان می توانند عفونت دنگی را با آزمایش خون تشخیص دهند تا ویروس یا آنتی بادی های آن را بررسی کنند. اگر پس از سفر به یک منطقه گرمسیری بیمار شدید ، پزشک خود را در جریان بگذارید. به شما این امکان را می دهد که پزشک علائم شما به دلیل عفونت دنگی ایجاد شده است را ارزیابی کند.

 

بیماری تب دنگی, تب دنگی یا استخوان شکن

 تب دنگی یا استخوان شکن

 

درمان تب دنگی

هیچ داروی خاصی برای درمان عفونت دنگی وجود ندارد. اگر فکر می کنید تب دنگی دارید ، باید از داروهای تسکین دهنده درد با استامینوفن استفاده کنید و از داروهای آسپیرین که باعث بدتر شدن خونریزی می شود ، خودداری کنید. همچنین باید استراحت کنید ، مایعات زیادی بنوشید و به پزشک خود مراجعه کنید. اگر در ۲۴ ساعت اول پس از پایین آمدن تب احساس بدتر شدن می کنید ، باید سریعاً به بیمارستان مراجعه کنید تا از نظر عوارض بررسی شود.

 

جلوگیری از تب دنگی

بهترین راه پیشگیری از بیماری جلوگیری از گزش پشه های آلوده است ، به ویژه اگر در منطقه گرمسیری زندگی می کنید یا به آن سفر می کنید. این شامل محافظت از خود و تلاش برای پایین نگه داشتن جمعیت پشه ها است. در حال حاضر واکسنی برای جلوگیری از ابتلای مردم به آن وجود ندارد.

 

برای محافظت از خود:

• از مواد دافع پشه، حتی در داخل منزل استفاده کنید.

• هنگام بیرون رفتن از پیراهن های آستین بلند و شلوارهای بلند که در جوراب ها فرو رفته اند استفاده کنید.

• در داخل خانه ، در صورت وجود از تهویه مطبوع استفاده کنید.

• اطمینان حاصل کنید که در و پنجره ها توری سالم و بدون پارگی داشته باشند.

• اگر علائم دنگی دارید ، با پزشک خود صحبت کنید.

• برای کاهش جمعیت پشه ها ، از مکان هایی که پشه ها می توانند تولید مثل کنند ، خلاص شوید. اینها شامل لاستیک های قدیمی ، قوطی یا گلدان هایی هستند که باران را جمع می کنند. آب حمام پرندگان و ظروف آب حیوانات خانگی را به طور منظم عوض کنید.

• اگر شخصی در خانه شما به تب دنگی مبتلا است ، به خصوص در مورد تلاش برای محافظت از خود و سایر اعضای خانواده در برابر پشه ها هوشیار باشید. پشه هایی که اعضای خانواده آلوده را نیش می زنند ، می توانند عفونت را به دیگران در خانه شما منتقل کنند.

سرطان لوزالمعده؛ علائم و درمان

/۰ دیدگاه /در /توسط

علت و علائم سرطان لوزالمعده

لوزالمعده یا پانکراس، اندامی اسفنجی شکل و لوله ای در پشت معده است. لوزالمعده دو وظیفه در بدن بر عهده دارد، آنزیم های گوارشی را می سازد که کمک به هضم غذاها (مخصوصا چربیها) در روده می کند. ساختن هورمون ها از جمله: انسولین و گلوکاگون که میزان قند خون را متعادل می کنند.

سرطان لوزالمعده چیست؟

سرطان لوزالمعده در بافت لوزالمعده رخ می دهد ، که یک ارگان غدد درون ریز حیاتی است که در پشت معده قرار دارد. پانکراس با تولید آنزیم های مورد نیاز بدن برای هضم چربی ها، کربوهیدرات ها و پروتئین ها در هضم غذا نقش اساسی دارد.

 

لوزالمعده همچنین دو هورمون مهم تولید می کند: گلوکاگون و انسولین. این هورمون ها مسئول کنترل متابولیسم گلوکز (قند) هستند. انسولین به سلول ها کمک می کند تا گلوکز را متابولیزه کرده و انرژی تولید کنند و گلوکاگون در افزایش سطح گلوکز در هنگام کمبود آنها کمک می کند.

به دلیل موقعیت پانکراس، تشخیص سرطان پانکراس ممکن است دشوار باشد و اغلب در مراحل پیشرفته بیماری تشخیص داده می شود.

 

علائم سرطان لوزالمعده

سرطان لوزالمعده اغلب تا زمانی که به مراحل پیشرفته بیماری نرسد، علائمی از خود نشان نمی دهد. به همین دلیل ، به طور معمول علائم اولیه سرطان لوزالمعده وجود ندارد.

 

حتی پس از پیشرفت سرطان ، برخی از شایع ترین علائم می تواند ظریف باشد. آنها شامل موارد زیر هستند:

• از دست دادن اشتها

• لاغری ناخواسته

• معده درد یا کمردرد

• لخته شدن خون

• زردی (زردی پوست و چشم)

• افسردگی

سرطان لوزالمعده که گسترش می یابد ممکن است علائم قبلی را بدتر کند. اگر سرطان گسترش یابد ، ممکن است علائم و نشانه های دیگری از سرطان پیشرفته پانکراس را تجربه کنید.

 

علت بروز سرطان لوزالمعده

علت سرطان لوزالمعده ناشناخته است. این نوع سرطان زمانی اتفاق می افتد که سلول های غیرطبیعی در داخل پانکراس شروع به رشد می کنند و تومور تشکیل می دهند.

به طور معمول ، سلول های سالم به تعداد متوسط ​​رشد می کنند و می میرند. در مورد سرطان ، میزان تولید سلول غیرطبیعی افزایش می یابد و این سلول ها سرانجام سلول های سالم را تصاحب می کنند.

 

در حالی که پزشکان و محققان نمی دانند چه عواملی باعث تغییر در سلول ها می شود ، اما آنها از برخی فاکتورهای مشترک که ممکن است خطر ابتلا به این نوع سرطان در فرد را افزایش دهند ، اطلاع دارند. دو فاکتور مهم خطر جهش های ژنی ارثی و جهش های ژنی اکتسابی هستند. ژن ها نحوه عملکرد سلول ها را کنترل می کنند ، بنابراین تغییر در این ژن ها ممکن است منجر به سرطان شود.

 

 

مراحل سرطان لوزالمعده

با کشف سرطان لوزالمعده ، پزشکان احتمالاً آزمایشات دیگری را انجام می دهند تا بفهمند سرطان تا کجا گسترش یافته است. آزمایشات تصویربرداری مانند اسکن PET به پزشکان کمک می کند تا وجود تومور سرطانی را تشخیص دهند. آزمایش خون نیز ممکن است استفاده شود.

 

با این آزمایشات ، پزشکان در تلاشند تا مرحله سرطان را تعیین کنند. مرحله بندی به شما کمک می کند تا چه میزان سرطان پیشرفته است. همچنین به پزشکان کمک می کند گزینه های درمانی را تعیین کنند.

 

پس از تشخیص ، پزشک مرحله ای را براساس نتایج آزمایش تعیین می کند:

  • مرحله ۱: تومورها فقط در پانکراس وجود دارد.
  • مرحله ۲: تومورها به بافت های شکمی یا غدد لنفاوی مجاور گسترش یافته اند.
  • مرحله ۳: سرطان به عروق اصلی و غدد لنفاوی گسترش یافته است.
  • مرحله ۴: تومورها به اندام های دیگر مانند کبد گسترش یافته اند.

 

• مرحله ۴ سرطان لوزالمعده

مرحله ۴ سرطان لوزالمعده فراتر از محل اصلی به مکان های دوردست مانند سایر اندام ها ، مغز یا استخوان ها گسترش یافته است. سرطان لوزالمعده اغلب در این اواخر مرحله تشخیص داده می شود ، زیرا به ندرت باعث بروز علائم می شود تا زمانی که در  اندامهای دیگر گسترش یابد. علائمی که ممکن است در این مرحله پیشرفته تجربه کنید عبارتند از:

– درد در قسمت فوقانی شکم

  • – درد در کمر
  • – خستگی
  • – زردی (زرد شدن پوست)
  • – از دست دادن اشتها
  • – کاهش وزن
  • – افسردگی

سرطان لوزالمعده مرحله ۴ قابل درمان نیست ، اما درمان ها می توانند علائم را تسکین داده و از عوارض ناشی از سرطان جلوگیری کنند. این روشهای درمانی شامل موارد زیر است:

  • – شیمی درمانی
  • – درمان های تسکین دهنده درد
  • – جراحی بای پس مجاری صفراوی
  • – استنت مجاری صفراوی
  • – جراحی بای پس معده

 

• مرحله ۳ سرطان لوزالمعده

مرحله ۳ سرطان لوزالمعده توموری در پانکراس و احتمالاً مکانهای مجاور مانند غدد لنفاوی یا رگهای خونی است. سرطان لوزالمعده در این مرحله به مناطق دوردست منتقل نشده است.

سرطان پانکراس یک سرطان خاموش نامیده می شود زیرا اغلب تا رسیدن به مرحله پیشرفته تشخیص داده نمی شود. اگر علائم سرطان لوزالمعده در مرحله ۳ را دارید ، ممکن است علایم زیر را تجربه کنید:

  • – درد در کمر
  • – درد یا حساسیت در قسمت بالای شکم
  • – از دست دادن اشتها
  • – کاهش وزن
  • – خستگی
  • – افسردگی

درمان مرحله ۳ سرطان لوزالمعده دشوار است، اما روش های درمانی می توانند از شیوع سرطان جلوگیری کرده و علائم ناشی از تومور را تسکین دهند. این روش های درمانی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

  • – جراحی برای برداشتن بخشی از پانکراس (روش Whipple)
  • – داروهای ضد سرطان
  • – پرتو درمانی

 

• مرحله ۲ سرطان لوزالمعده

سرطان لوزالمعده مرحله ۲ سرطانی است که در لوزالمعده باقی مانده و ممکن است در چند غده لنفاوی مجاور گسترش یابد. به بافتهای مجاور یا رگهای خونی سرایت نکرده و به مکانهای دیگری از بدن نیز سرایت نکرده است.

تشخیص سرطان لوزالمعده در مراحل اولیه ، از جمله در مرحله ۲ ، دشوار است ، زیرا بعید است علایم قابل تشخیص باشد. اگر در این مرحله اولیه علائمی دارید ، ممکن است علایم زیر را تجربه کنید:

  • – زردی
  • – تغییر در رنگ ادرار
  • – درد یا حساسیت در قسمت بالای شکم
  • – کاهش وزن
  • – از دست دادن اشتها
  • – خستگی

 

درمان ممکن است شامل موارد زیر باشد:

  • – عمل جراحی
  • – تابش – تشعشع
  • – شیمی درمانی
  • – درمان های دارویی هدفمند

پزشک شما ممکن است از ترکیبی از این روش ها برای کوچک شدن تومور و جلوگیری از متاستازهای احتمالی استفاده کند.

 

درمان سرطان لوزالمعده

درمان سرطان پانکراس به مرحله سرطان بستگی دارد. این دو هدف دارد: کشتن سلول های سرطانی و جلوگیری از شیوع بیماری.

کاهش وزن ، انسداد روده ، درد شکم و نارسایی کبد از شایعترین عوارض در طول درمان سرطان لوزالمعده است.

 

عمل جراحی

تصمیم برای استفاده از جراحی برای درمان سرطان لوزالمعده به دو چیز بستگی دارد: محل سرطان و مرحله سرطان. با جراحی می توان تمام یا بعضی از قسمتهای لوزالمعده را برداشت.

این می تواند تومور اصلی را از بین ببرد، اما سرطانی را که به قسمت های دیگر بدن گسترش یافته است از بین نخواهد برد. به همین دلیل ممکن است جراحی برای افرادی که مرحله پیشرفته سرطان لوزالمعده دارند مناسب نباشد.

 

پرتو درمانی

با گسترش سرطان در خارج از پانکراس، سایر گزینه های درمانی باید بررسی شوند. در پرتودرمانی از اشعه ایکس و سایر پرتوهای پرانرژی برای از بین بردن سلولهای سرطانی استفاده می شود.

 

شیمی درمانی

در بعضی موارد، پزشک شما ممکن است سایر روش های درمانی را با شیمی درمانی ،که از داروهای از بین برنده سرطان برای جلوگیری از رشد آینده سلول های سرطانی استفاده می کند.

 

درمان هدفمند

در این نوع درمان سرطان از داروها یا اقدامات دیگری استفاده می شود تا سلولهای سرطانی را به طور خاص هدف قرار دهد و برای از بین بردن آنها کار کند. این داروها برای آسیب رساندن به سلولهای سالم یا طبیعی طراحی شده اند.

 

عوامل خطر سرطان لوزالمعده

در حالی که علت این نوع سرطان ناشناخته است، عوامل خطر خاصی وجود دارد که ممکن است احتمال ابتلا به سرطان لوزالمعده را افزایش دهد. اگر:

  • – سیگار بکشید. ۳۰ درصد موارد سرطان مربوط به سیگار کشیدن است
  • – چاق هستند.
  • – به طور منظم ورزش نکنید.
  • – رژیم های غذایی پر چربی مصرف کنید.
  • – مقادیر زیادی الکل بنوشید.
  • – دیابت دارند.
  • – با سموم دفع آفات و مواد شیمیایی کار کنید.
  • – التهاب مزمن لوزالمعده داشته باشید.
  • – آسیب کبدی دارند.
  • – آفریقایی-آمریکایی هستند.
  • – سا/بقه خانوادگی سرطان لوزالمعده یا برخی از اختلالات ژنتیکی که با این نوع سرطان ارتباط دارند داشته باشید.

DNA شما تأثیر زیادی در سلامتی شما و شرایطی که ممکن است ایجاد کنید ، دارد. می توانید ژن هایی را به ارث ببرید که خطر ابتلا به سرطان لوزالمعده را افزایش می دهد.

هر آنچه در مورد دندان مصنوعی باید بدانید

/۰ دیدگاه /در /توسط

آشنایی کامل با دندان مصنوعی

دندان مصنوعی بسته به نیاز شما می تواند پروتز جزئی یا پروتز کامل باشد. پروتزهای جزئی برای جایگزینی تعداد انگشت شماری از دندانهای از دست رفته طراحی شده اند ، در حالی که پروتزهای کامل جایگزین تمام دندانهای پایین یا بالای دهان شما می شوند.

چه در فکر تهیه دندانهای باشید ، چه از قبل آنها را داشته باشید و چه کسی را که دندانهای مصنوعی دارد بشناسید ، به احتمال زیاد ممکن است درباره آنها سوالاتی داشته باشید. در ادامه اطلاعاتی در مورد دندانهای مصنوعی ، نوع مراقبت مورد نیاز آنها و … آماده کرده ایم. ما امیدواریم که بتوانیم به شما کمک کنیم جواب همه سوالات دندان مصنوعی خود را پیدا کنید و در صورت لزوم بفهمید که آیا دندانهای مصنوعی مناسب شما هستند.

 

دندان مصنوعی چیست؟

دندانهای مصنوعی ، دندان ها و لثه هایی هستند که به توجه به فرم دهان شما شکل می گیرند و توسط دندانپزشکان ایجاد می شوند تا جایگزین دندان های طبیعی از دست رفته شوند. دندانهای مصنوعی می توانند کامل یا جزئی باشند ، به این معنی که می توانند تمام دندانهای روی خط لثه بالا یا پایین را جایگزین کنند ، یا دارای فقط تعدادی از دندانهای فاقد دندان هستند. صرف نظر از اینکه شما به چه نوع پروتزهای دندانی نیاز داشته باشید ، آنها متناسب با دهان شما ساخته می شوند و از نظر بصری با دندان های موجود شما مطابقت دارند.

دندانهای مصنوعی از چه چیزهایی ساخته شده اند؟

در گذشته ، دندانهای مصنوعی که پروتزهای مصنوعی را تشکیل می دهند از پرسلن یا پلاستیک ساخته می شدند ، اما پروتزهای مدرن تر به طور کلی از یک رزین سخت ساخته می شوند. مواد استفاده شده برای ساخت دندانهای مصنوعی شکننده تر از دندانهای طبیعی است و در صورت افتادن یا عدم مراقبت از آنها به راحتی شکسته یا ترک می خورد. این ماده همچنین بسیار سریعتر از دندانهای طبیعی ساییده می شوند و بنابراین باید هر پنج سال یا همین حدود با یک مجموعه جدید از دندانهای مصنوعی جایگزین شود.

 

ساختار حمایت کننده از پروتزهای دندانی که دندانهای مصنوعی را در جای خود نگه داشته و شبیه خط لثه طبیعی است ، اغلب از یک رزین مشابه برای دندانها ، یا از یک ماده پلیمری انعطاف پذیرتر ساخته می شود که کاملاً روی خط طبیعی لثه قرار می گیرد.

 

چرا از دندان مصنوعی استفاده کنیم؟

دندان مصنوعی نه تنها ظاهر لبخندی را که دارای چندین دندان از دست رفته است بهبود می بخشد ، همچنین با حمایت از ساختارهای اطراف گونه ها و لب ها ، ساختار دهان را سالم نگه می دارند. دندان های مصنوعی همچنین امکان خوردن غذاهایی را که نیاز به جویدن دارند فراهم می کند و باعث می شود که رژیم شما به همان صورت باشد و از داشتن تغذیه مناسب نیز اطمینان حاصل کنید. سرانجام، دندانهای مصنوعی یک راه حل مناسب برای جایگزینی دندانهایی است که باعث ایجاد درد جدی و مشکلات بهداشت دهان و دندان می شوند ، مانند دندانهایی که ریشه آنها پوسیده است یا آسیب شدید دیده است. نصب پروتز به معنای از بین بردن دندانهای دردسرساز و جایگزینی قوی و زیبا است.

دندان مصنوعی جزئی

هنگامی که دندان های طبیعی اطراف آن به اندازه کافی محکم نیستند و نمی توانند ساختارهایی مانند پل های دندانی را تحمل کنند یا بیش از یک یا دو دندان از بین می روند ، معمولاً از دندان مصنوعی جزئی استفاده می شود.

دندان مصنوعی جزئی به بخشی از خط لثه که روی آن قرار می گیرند ، نصب می شوند و روی دندان های طبیعی مجاور بسته می شوند تا از جای خود تکان نخورند. با این وجود آنها به طور دائمی بسته نمی شوند و هر وقت بخواهید می توانید آنها را به راحتی تمیز کنید و هنگام خواب بیرون بیاورید.

 

دندان مصنوعی کامل

دندان مصنوعی کامل ، پروتزهایی هستند که جایگزین تمام دندانهای طبیعی شما می شوند. می توانید آنها را برای خط لثه بالا یا پایین خود نصب کنید و با مکش و یا کمک چسب در جای خود قرار می گیرند. درست مانند پروتزهای جزئی ، به راحتی قابل جابجایی هستند.

 

دندان مصنوعی فوری و اوردنچر

انواع مختلفی از پروتزهای کامل و جزئی وجود دارد که با پروتزهای سنتی دائمی از جمله نوعی پروتز فوری متفاوت است. این دندانهای مصنوعی قبل از اینکه دندانهایی که با دندانهای مصنوعی جایگزین شوند ایجاد شده و بلافاصله پس از کشیدن دندان و در طی روند بهبودی که می تواند تا شش ماه طول بکشد ، استفاده می شود. این پروتزها راحت تر از دندانهای مصنوعی دائمی قابل جابجایی هستند تا با تغییر تورم لثه و فک هنگام بهبودی ، در دهان تغییر کنند. پروتزهای فوری با تکمیل روند بهبود و آماده شدن دهان برای دندان های مصنوعی دائمی ،بیرون انداخته می شوند.

 

اوردنچرها جایگزینی است که اگر دندانهای مصنوعی سنتی بسیار ناخوشایند باشد یا چند دندان طبیعی باقی مانده باشد ، می تواند مورد استفاده قرار گیرد. اوردنچرال ها روی ریشه دندان های طبیعی و یا روی ایمپلنت قرار می گیرند. برخی این نوع پروتز را راحت تر می دانند و همچنین به راحتی قابل جابجایی هستند.

دندان مصنوعی پشتیبانی شده با ایمپلنت

همانطور که به نظر می رسد از نام آن پیداست ، اینها پروتزهایی هستند که توسط ایمپلنت های دندانی لنگر می اندازند. کاشت دندان یک وسیله ثابت است که در استخوان فک قرار می گیرد و می تواند برای جایگزینی هر تعداد دندان استفاده شود. آنها از خود ایمپلنت ، یک پایه فلزی (معمولاً تیتانیوم) و یک تاج سفارشی تشکیل شده است که دقیقاً مانند یک دندان طبیعی است.

 

پروتزهای ایمپلنت دارای چندین روش مختلف برای اتصال آنها هستند ، اما باید مانند دندان های مصنوعی سنتی از آنها مراقبت و درمان شود. انجام آنها در فک پایین معمولتر است زیرا قسمت فوقانی مشکلات کمتری در اتصال ایمن دارد ، اما افراد زیادی روی هر دو سمت بالا و پایین کاشت دارند.

چگونه دندان های مصنوعی را تمیز کنیم

صرف نظر از اینکه شما چه نوع دندان مصنوعی دارید ، همه دندانهای مصنوعی باید مانند دندانهای معمولی روزانه تمیز شوند. حتی اگر همه دندانها از دندان مصنوعی تشکیل شده باشد ، باکتری ها ، پلاک و رسوب روی آن جمع شده و می توانند به دندانها و لثه های موجود آسیب برسانند.

 

برای تمیز کردن دندانهای مصنوعی ، آنها را از دهان خود خارج کرده و آب تمیز روی آنها بگیرید تا ذرات غذایی را که ممکن است بین دندانها ، در امتداد خط لثه یا زیر ساختار قرار بگیرند ، از بین ببرید. سپس با استفاده از یک صابون ملایم یا تمیز کننده دندان مصنوعی ، دندان مصنوعی را با مسواک بسیار نرم مسواک بزنید. اطمینان حاصل کنید که از پاک کننده های دیگر ، خمیردندان های معمولی یا مسواک های برقی استفاده نکنید زیرا این مواد خیلی ساینده هستند و باعث آسیب رساندن و فرسودگی مواد پروتز می شوند. پس از تمیز کردن ، مطمئن شوید که آنها را خوب بشویید.

 

در حالی که دندان های مصنوعی شما از دهان خارج شده است ، در صورت لزوم حتماً با مسواک بسیار نرم و مرطوب و خمیر دندانهای حاوی فلورید لثه ها و هرگونه دندان طبیعی را تمیز کنید. اگر مسواک شما خیلی خشن است ، انگشت خود را در یک پارچه مرطوب و نرم بپیچید و لثه های خود را به آرامی بمالید ، مطمئن شوید که تمام سطوح را تمیز می کنید.

راههای نگهداری از دندان مصنوعی

همیشه دندان های مصنوعی خود را قبل از خواب دربیاورید تا به آنها آسیب نرساند ، آنها را از جای خود خارج کنید و به لثه های خود کمی زمان دهید تا آرام شوند. پروتزهای خود را کاملاً در آب گرم ، اما نه خیلی داغ غوطه ور کنید تا خشک نشوند و دچار شکستگی نشوند. از محلول خیساندن پروتز فقط در صورتی استفاده کنید که دندان مصنوعی شما اجزای فلزی نداشته باشد زیرا محلول می تواند فلز را لکه دار کند.

 

مزایای استفاده از دندان مصنوعی

کسانی که بسیاری از دندان های خود را از دست داده اند بیشترین سود را در استفاده از پروتزهای مصنوعی خواهند یافت. گزینه دیگر یا انجام هیچ کاری می تواند منجر به مشکلاتی در فعالیت های روزمره مانند جویدن، بلعیدن و حتی صحبت کردن شود. همچنین، کسی که چند دندان پشت سر هم از دست بدهد ممکن است در نهایت دچار افتادگی بافت صورت شود. پروتزهای دندانی می توانند به آنها کمک کنند تا دوباره احساس طبیعی و خوب داشته باشند.

 

کسانی که هنگام جویدن و غذا خوردن درد دارند نیز می توانند از طریق پروتزهای دندانی تغییر پیدا کنند. اگر مدت زمان طولانی دندان درد داشته اید، هنگام برداشتن دندان ها مقدار زیادی تسکین می یابد و درد وجود ندارد. دندان مصنوعی یک جایگزین بدون درد است و می تواند به بسیاری از این مشکلات کمک کند. این امر به ویژه در دوران مدرن بیشتر مورد توجه است، زیرا جدیدترین پروتزهای مصنوعی محکم، انعطاف پذیر بوده و به نگهداری کمی نیاز دارند.

بیماری سلیاک چیست؟

/۰ دیدگاه /در /توسط

بیماری سلیاک چیست و روش های درمان آن

بیماری سلیاک نوعی اختلال خود ایمنی است که هنگام خوردن گلوتن ایجاد می شود.

بیماری سلیاک چیست؟

بیماری سلیاک نوعی اختلال گوارشی است که در اثر واکنش ایمنی غیر طبیعی به گلوتن ایجاد می شود. بیماری سلیاک همچنین با عنوان زیر نیز شناخته می شود:

• اسپروی سلیاک

• اسپروی غیر حاره‌ای

• آنتروپاتی حساس به گلوتن

گلوتن پروتئینی است که در غذاهای تهیه شده با گندم، جو، چاودار و چاودوم وجود دارد. این ماده همچنین در جو دوسر وجود دارد که در کارخانه های فرآوری دانه های دیگر تولید می شود. گلوتن حتی در برخی از داروها ، ویتامین ها و رژ لب ها نیز یافت می شود. عدم تحمل گلوتن که به آن حساسیت به گلوتن نیز می گویند ، با عدم توانایی بدن در هضم یا تجزیه گلوتن مشخص می شود. برخی از افراد مبتلا به عدم تحمل گلوتن حساسیت خفیفی به گلوتن دارند ، در حالی که دیگران بیماری سلیاک دارند که یک اختلال خودایمن است.

 

در بیماری سلیاک ، پاسخ ایمنی به گلوتن سمومی ایجاد می کند که پرزها را از بین می برد. (پرزها برآمدگی های ریز مانند انگشتی در داخل روده کوچک قرار دارند) وقتی پرزها آسیب ببینند ، بدن قادر به جذب مواد مغذی از غذا نیست. این می تواند منجر به سوء تغذیه و سایر عوارض جدی سلامتی از جمله آسیب دائمی روده شود.

افراد مبتلا به بیماری سلیاک باید انواع گلوتن را از رژیم غذایی خود حذف کنند.

علائم بیماری سلیاک چیست؟

علائم بیماری سلیاک معمولاً روده ها و سیستم هضم را درگیر می کند ، اما همچنین می تواند سایر قسمت های بدن را نیز تحت تأثیر قرار دهد.

 

علائم بیماری سلیاک در کودکان

کودکان مبتلا به سلیاک می توانند احساس خستگی و تحریک پذیری کنند. همچنین ممکن است کوچکتر از حد نرمال بوده و بلوغ آنها به تأخیر بیفتد. سایر علائم شایع عبارتند از:

  • – کاهش وزن
  • – استفراغ
  • – نفخ شکم
  • – درد شکم
  • – اسهال مداوم یا یبوست
  • – مدفوع کم رنگ ، چرب و بدبو

 

علائم بیماری سلیاک در بزرگسالان

بزرگسالان مبتلا به بیماری سلیاک ممکن است علائم هضم را تجربه کنند. با این حال ، در بیشتر موارد ، علائم سایر مناطق بدن را نیز تحت تأثیر قرار می دهد. این علائم ممکن است شامل موارد زیر باشد:

  • – نارسایی کمبود آهن
  • – درد و سفتی مفصل
  • – استخوان های ضعیف و شکننده
  • – خستگی
  • – تشنج
  • – اختلالات پوستی
  • – بی حسی و سوزن سوزن شدن دست و پا
  • – تغییر رنگ دندان یا از بین رفتن مینای دندان
  • – زخم های کمرنگ داخل دهان
  • – دوره های قاعدگی نامنظم
  • – ناباروری و سقط جنین

درماتیت هرپتیفورمیس (DH) یکی دیگر از علائم رایج بیماری سلیاک است. DH یک بثورات پوستی با خارش شدید است که از برجستگی و تاول تشکیل شده است. ممکن است در آرنج ، باسن و زانو ایجاد شود. DH تقریباً ۱۵ تا ۲۵ درصد از افراد مبتلا به بیماری سلیاک را تحت تأثیر قرار می دهد. کسانی که DH تجربه می کنند معمولاً علائم هضم ندارند.

 

توجه به این نکته مهم است که علائم بسته به عوامل مختلف از فردی به فرد دیگر متفاوت است ، از جمله:

• مدت زمانی که کسی به عنوان شیرخوار از شیر مادر تغذیه می کند.

• سنی که کسی شروع به خوردن گلوتن کرده است.

• مقدار گلوتن که کسی می خورد.

• شدت آسیب روده

برخی از افراد مبتلا به بیماری سلیاک هیچ علائمی ندارند. با این حال ، آنها هنوز هم ممکن است در نتیجه بیماری خود دچار عوارض طولانی مدت شوند.

اگر مشکوک به این هستید که خود یا فرزندتان به بیماری سلیاک مبتلا شده اید ، فوراً قرار ملاقات با پزشک خود را تنظیم کنید. وقتی تشخیص و درمان به تأخیر بیفتد ، احتمال بروز عوارض بیشتر است.

چه کسانی در معرض خطر بیماری سلیاک قرار دارند؟

بیماری سلیاک در خانواده ها وجود دارد. اگر والدین یا خواهر و برادرشان به این بیماری مبتلا باشند ، افراد از هر ۲۲ نفر به بیماری سلیاک مبتلا می شوند.

افرادی که بیماری های خودایمنی دیگری دارند و برخی اختلالات ژنتیکی خاص نیز دارند ، به احتمال زیاد به بیماری سلیاک مبتلا هستند.

 

برخی از شرایط مرتبط با بیماری سلیاک عبارتند از:

  • لوپوس
  • روماتیسم مفصلی
  • دیابت نوع ۱
  • بیماری تیرویید
  • بیماری خود ایمنی کبد
  • بیماری آدیسون
  • سندرم شوگرن
  • سندرم داون
  • سندرم ترنر
  • عدم تحمل لاکتوز
  • سرطان روده
  • لنفوم روده

چگونه بیماری سلیاک تشخیص داده می شود؟

تشخیص با معاینه بدنی و سابقه پزشکی آغاز می شود.

پزشکان همچنین آزمایش های مختلفی را برای کمک به تأیید تشخیص انجام می دهند. افراد مبتلا به بیماری سلیاک غالباً دارای سطح بالایی از آنتی بادی های ﺿﺪ اﻧﺪوﻣﯿﺰﯾﻮم (EMA) و ترانس گلوتامیناز ضد بافت (tTGA) هستند. این موارد را می توان با آزمایش خون تشخیص داد. آزمایشات هنگامی که گلوتن هنوز در رژیم غذایی است انجام شود ، بیشترین اطمینان را دارند.

 

آزمایش های معمول خون شامل موارد زیر است:

  • شمارش کامل خون (CBC)
  • آزمایشات عملکرد کبد
  • تست کلسترول
  • آزمون سطح آلکالن فسفاتاز
  • تست آلبومین سرم

 

در افراد مبتلا به DH، نمونه برداری از پوست همچنین می تواند به پزشکان در تشخیص بیماری سلیاک کمک کند. در طی نمونه برداری از پوست ، پزشک قطعات ریز بافت پوست را برای بررسی با میکروسکوپ بر می دارد. اگر نمونه برداری از پوست و نتایج آزمایش خون نشان دهنده بیماری سلیاک باشد ، ممکن است بیوپسی داخلی لازم نباشد.

 

در مواردی که آزمایش خون یا نتایج بیوپسی پوست بی نتیجه باشد ، می توان از آندوسکوپی فوقانی برای آزمایش بیماری سلیاک استفاده کرد. در طی آندوسکوپی فوقانی ، یک لوله نازک به نام آندوسکوپ از طریق دهان و به داخل روده های کوچک وارد می شود. یک دوربین کوچک متصل به آندوسکوپ به پزشک اجازه می دهد تا روده ها را معاینه کرده و آسیب پرزها را بررسی کند. پزشک همچنین می تواند نمونه برداری از روده را انجام دهد که شامل برداشتن یک نمونه بافت از روده برای تجزیه و تحلیل است.

بیماری سلیاک چگونه درمان می شود؟

تنها راه درمان بیماری سلیاک حذف دائمی گلوتن از رژیم غذایی است. این اجازه می دهد تا پرزهای روده بهبود یافته و شروع به جذب مناسب مواد مغذی کند. پزشک به شما یاد می دهد که چگونه از گلوتن جلوگیری کنید در حالی که یک رژیم غذایی مغذی و سالم را دنبال می کنید. آنها همچنین به شما دستورالعمل نحوه خواندن برچسب مواد غذایی و محصولات را می دهند تا بتوانید مواد تشکیل دهنده حاوی گلوتن را شناسایی کنید.

 

علائم می توانند ظرف چند روز پس از حذف گلوتن از رژیم غذایی بهبود یابند. با این حال ، تا زمان تشخیص ، نباید از خوردن گلوتن دست بکشید. حذف زودهنگام گلوتن ممکن است در نتایج آزمایش تداخل ایجاد کرده و منجر به تشخیص نادرست شود.

اقدامات احتیاطی غذایی برای افراد مبتلا به بیماری سلیاک

حفظ رژیم بدون گلوتن آسان نیست. خوشبختانه اکنون بسیاری از شرکت ها در حال تولید محصولات بدون گلوتن هستند که می توان آنها را در فروشگاه های مختلف مواد غذایی و فروشگاه های مواد غذایی ویژه یافت. روی برچسب های این محصولات نوشته شده است “بدون گلوتن”.

 

اگر به بیماری سلیاک مبتلا هستید ، مهم است که بدانید کدام غذاها بی خطر هستند. در اینجا یک سری دستورالعمل های غذایی وجود دارد که می تواند به شما کمک کند تعیین کنید چه چیزی بخورید و از چه چیزهایی اجتناب کنید.

از خوردن مواد زیر خودداری کنید:

  • – گندم
  • – چاودار
  • – جو
  • – تریتیکاله
  • – بلغور
  • – آرد
  • – سمولینا
  • از مصرف آنها اجتناب کنید ، مگر اینکه برچسب فاقد گلوتن باشد:
  • – آبجو
  • – نان
  • – کیک و پای
  • – آب نبات
  • – غلات
  • – کلوچه ها
  • – جو دوسر
  • – ماکارونی
  • – گوشت ، سوسیس و کالباس
  • – سس سالاد
  • – سس (شامل سس سویا)
  • – سوپ آماده

 

می توانید این دانه ها و نشاسته های بدون گلوتن را بخورید:

  • – گندم سیاه
  • – ذرت
  • – پیکان
  • – ارد ذرت
  • – آرد ساخته شده از برنج ، سویا ، ذرت ، سیب زمینی یا لوبیا
  • – تورتیلا ذرت خالص
  • – کینوا
  • – برنج

 

غذاهای سالم و فاقد گلوتن عبارتند از:

  • – گوشت های تازه ، ماهی و مرغ
  • – میوه
  • – بیشتر محصولات لبنی
  • – سبزیجات نشاسته ای مانند نخود فرنگی ، سیب زمینی ، از جمله سیب زمینی شیرین و ذرت
  • – برنج ، لوبیا و عدس
  • – سبزیجات

علائم شما باید طی چند روز تا چند هفته پس از انجام این تنظیمات غذایی بهبود یابد. در کودکان، روده معمولاً طی سه تا شش ماه بهبود می یابد. بهبود روده ممکن است در بزرگسالان چندین سال طول بکشد. وقتی روده کاملاً بهبود یافت، بدن قادر به جذب صحیح مواد مغذی خواهد بود.

 

انسولین چیست؟ انواع قلم انسولین و نحوه تزریق

/۰ دیدگاه /در /توسط

صفر تا صد درباره انسولین

افراد دیابتی از قلم انسولین برای تزریق انسولین استفاده می کنند ، هورمونی حیاتی برای افرادی که دیابت دارند. قلم انسولین حاوی یک کارتریج ، صفحه شماره گیری برای اندازه گیری دوز و یک سوزن یکبار مصرف هستند.

انسولین چیست؟

انسولین هورمونی است که در پانکراس ، غده ای واقع در پشت معده شما ساخته می شود. این به بدن شما امکان می دهد از گلوکز برای انرژی استفاده کند. گلوکز نوعی قند است که در بسیاری از کربوهیدرات ها یافت می شود.

 

بعد از غذا یا میان وعده ، دستگاه گوارش کربوهیدرات ها را تجزیه کرده و به گلوکز تبدیل می کند. سپس گلوکز از طریق پوشش داخلی روده کوچک به جریان خون شما جذب می شود. هنگامی که گلوکز در جریان خون شما باشد، انسولین باعث می شود سلول های سراسر بدن شما قند را جذب کرده و از آن برای انرژی استفاده کنند.

 

انسولین همچنین به تعادل سطح گلوکز خون کمک می کند. وقتی مقدار زیادی گلوکز در جریان خون شما وجود دارد ، انسولین به بدن شما علامت می دهد که مقدار اضافی آن را در کبد ذخیره کند. گلوکز ذخیره شده آزاد نمی شود تا زمانی که سطح گلوکز خون کاهش یابد ، مانند بین وعده های غذایی یا زمانی که بدن شما تحت فشار است و یا به انرژی اضافی نیاز دارد.

 

محبوبیت قلم های انسولین رو به افزایش است و امروزه بسیاری از افراد دیابتی از قلم برای تجویز انسولین استفاده می کنند. قلم ها نسبت به استفاده از ویال و سرنگ امکان تحویل ساده ، دقیق و راحت تری را دارند. هر فرد مبتلا به دیابت نیازی به مصرف انسولین نخواهد داشت. با این حال ، کسانی که گاهی اوقات می دانند که رعایت یک برنامه انسولین می تواند سخت ، مختل کننده و خسته کننده باشد.

 

در این مقاله ، انواع قلم انسولین ، نحوه استفاده از آنها و مزایا و معایب انتخاب قلم انسولین به جای ویال و سرنگ را بررسی می کنیم.

انواع قلم های انسولین

مارک ها و مدل های مختلف قلم انسولین موجود است. بیشتر آنها به دو دسته مجزا تقسیم می شوند: یکبار مصرف و قابل استفاده مجدد.

 

یک قلم یکبار مصرف: این شامل یک کارتریج انسولین از پیش پر شده است. پس از استفاده ، کل واحد قلم دور ریخته می شود.

قلم قابل استفاده مجدد: این شامل یک کارتریج انسولین قابل تعویض است. پس از خالی شدن ، شخص کارتریج را دور انداخته و کارتریج جدیدی را نصب می کند.

فرد باید بعد از هر بار تزریق انسولین ، سوزن یکبار مصرف را تعویض کند. با مراقبت مناسب ، قلم های انسولین قابل استفاده مجدد می توانند چندین سال دوام بیاورند.

 

نگهداری از انسولین

انسولین باز نشده و قلم های جدید انسولین نیاز به نگهداری در یخچال دارند.

با این حال ، هنگامی که فرد انسولین را باز کرد ، باید دارو را در دمای اتاق و در معرض نور مستقیم خورشید نگه دارد.

هنگامی که شخصی انسولین را در دمای اتاق ذخیره می کند، حدود ۲۸ روز طول می کشد.

تاریخ انقضا به نوع انسولین موجود در قلم بستگی دارد. همیشه بررسی تاریخ و پیروی از هرگونه دستورالعمل ذخیره سازی و استفاده از آن همیشه مهم است.

انسولین منقضی شده یا نگهداری نامناسب ممکن است آنطور که باید موثر نباشد.

قلم های انسولین هرگز نباید با سوزن متصل نگهداری شوند ، حتی اگر این یک سوزن جدید باشد. این می تواند بر تمیزی و استریل سوزن تأثیر بگذارد ، در دوز انسولین داده شده تداخل ایجاد کند و خطر عفونت را افزایش دهد.

انتخاب قلم انسولین

در انتخاب قلم انسولین فاکتورهای مختلفی باید در نظر گرفته شود.

انتخاب مارک ، مدل و دسته قلم به عوامل مختلفی بستگی دارد. قبل از هرگونه خرید این موضوع را با پزشک در میان بگذارید.

 

برخی از ملاحظات کلی در مورد قلم عبارتند از:

• نوع و مارک انسولین موجود

• اندازه دوز انسولین که می تواند نگه دارد.

• افزایشی که فرد می تواند دوز انسولین را افزایش دهد.

• مواد و دوام قلم ، در صورت انتخاب قلم قابل استفاده مجدد

• چگونه میزان باقی مانده انسولین را نشان می دهد

• توانایی تصحیح سطح دوزهای اشتباه

• اندازه اعداد روی صفحه دوز

• سطح مهارت لازم برای استفاده از قلم

• طول و ضخامت سوزن از دیگر ملاحظات انتخاب قلم انسولین است. تولید کنندگان با استفاده از “گیج” ضخامت یک سوزن را اندازه می گیرند. یک سنج ۳۳ ضخیم تر از سنج ۲۲ است.

 

دستگاه های ضخیم تر ممکن است درد بیشتری ایجاد کنند اما انسولین را نیز با سرعت بیشتری تحویل می دهند. طول سوزن ها می تواند بین ۴ تا ۱۲٫۷ میلی متر باشد. سوزن کوتاهتر ممکن است خطر تزریق تصادفی انسولین به عضله را به جای چربی زیر پوست یا چربی زیر جلدی کاهش دهد.

فواید استفاده از قلم انسولین

مطابق استانداردهای فعلی، افراد دیابتی استفاده از قلم انسولین را نسبت به روش ویال و سرنگ را بیشتر ترجیح می دهند.

یکی از دلایل این امر این است که قلم های انسولین ویژگی های بسیاری دارند که آنها را ایمن و راحت می کند.

 

به عنوان مثال ، یک مطالعه ، نشان داد که ۷۳ درصد از افرادی که از قلم انسولین استفاده می کنند ، در مورد دقت دوز خود بیشتر اطمینان دارند.

در گروه ویال و سرنگ ، فقط ۱۹ درصد به همان اندازه اطمینان داشتند که دوز مناسب دریافت می کنند.

قلم های انسولین همچنین ممکن است به افراد کمک کند تا به روال انسولین درمانی خود پایبند باشند.

 

مزایای دیگر عبارتند از:

• سهولت استفاده ، به ویژه برای بزرگسالان و کودکان بزرگتر

• توانایی فرد دیابتی در تنظیم و تحویل دوزهای بسیار دقیق با استفاده از قلم انسولین

• قابلیت حمل آسان ، محرمانه و مناسب قلم ها

• اندازه های کوچک و نازک سوزن که ترس و درد را کاهش می دهد

• توانایی تنظیم دقیق دوزها با استفاده از شماره گیری

• مزایای صرفه جویی در وقت ، به دلیل سطح انسولین از پیش تعیین شده

• ویژگی حافظه که زمان و مقدار دوز قبلی را به یاد می آورند

• طیف وسیعی از لوازم جانبی برای نگهداری و استفاده راحت تر

 

به پزشکان توصیه می شود که برای افرادی که دچار مشکلات مهارت در انگشتان و کاهش دید هستند ، قلم انسولین تجویز کنند. یک قلم انسولین می تواند دوز دقیق تری از انسولین را نسبت به ویال و سرنگ پشتیبانی کند.

قلم های «هوشمند» نیز وجود دارند که می توانند دوزهای مناسب انسولین را محاسبه کرده و گزارشی از میزان مصرف انسولین را برای بارگیری در اختیار کاربر قرار دهند.

معایب استفاده از قلم انسولین

اگرچه قلم های انسولین مزایای بسیاری را به همراه دارند ، اما دارای اشکالاتی نیز هستند از جمله:

• محدودیت در استفاده از انواع انسولین از طریق قلم ، به عنوان مثال در استفاده از مخلوط از انواع مختلف در یک تزریق

• فقط برای تزریق خود در دسترس است

• هزینه بالاتری نسبت به روش ویال و سرنگ

• هدر رفتن مقداری انسولین با هر بار استفاده

 

نحوه استفاده از قلم های انسولین

دستورالعمل های استفاده از قلم انسولین را از نزدیک دنبال کنید ، زیرا استفاده از آنها بین تولید کنندگان کمی متفاوت است.

 

افرادی که قبلاً هرگز از قلم انسولین استفاده نکرده اند ممکن است لازم باشد قبل از اولین استفاده از پزشک خود مشاوره بگیرند.

 

خلاصه

گرچه قلم انسولین ممکن است از یک ویال و سرنگ گرانتر باشد ، اما راحت تر ، کم دردتر و به راحتی قابل حمل است. آنها اساساً ویال و سرنگ را با هم ترکیب می کنند ، به این ترتیب دقت دوز بیشتر و تجویز آسانتر دوزها امکان پذیر است.

دستورالعمل های موجود در بسته بندی را از نزدیک دنبال کرده و پس از باز شدن انسولین را در جای خشک و خنک نگهداری کنید.

انسولین به تنهایی می تواند به کنترل دیابت کمک کند ، اما حفظ یک رژیم غذایی متعادل و رژیم ورزشی در کنار هر داروی تجویز شده یک راه موثر برای کنترل قند خون است.

آیا ویتامین D خطر ابتلا به COVID-19 را کاهش می دهد؟

/۰ دیدگاه /در /توسط
ویتامین D یک ویتامین محلول در چربی است که نقش های اساسی در بدن شما ایفا می کند. این ماده مغذی برای سلامتی سیستم ایمنی بدن از اهمیت ویژه ای برخوردار است ، بنابراین بسیاری از افراد این سوال را به وجود می آورند که آیا مصرف ویتامین D ممکن است به کاهش خطر کروناویروس جدید که باعث COVID-19 می شود کمک کند.

 

توجه به این نکته مهم است که در حال حاضر هیچ درمانی برای COVID-19 وجود ندارد و اقدامات پیشگیرانه ای غیر از فاصله اجتماعی و اقدامات بهداشتی مناسب نمی تواند شما را از ابتلا به این بیماری محافظت کند.

 

گفته می شود ، برخی تحقیقات نشان می دهند که داشتن مقادیر سالم ویتامین D و همچنین مصرف مکمل ویتامین D می تواند به سیستم ایمنی بدن شما کمک کند و به طور کلی در برابر بیماری های تنفسی محافظت می کند.

در این مقاله ، چگونگی تأثیر ویتامین D بر سلامت سیستم ایمنی بدن و چگونگی تأثیر این ماده مغذی در محافظت در برابر شرایط تنفسی ، توضیح داده شده است.

ویتامین D چگونه بر سلامت سیستم ایمنی تأثیر می گذارد؟

ویتامین D برای عملکرد صحیح سیستم ایمنی بدن ، که اولین خط دفاعی بدن در برابر عفونت و بیماری است ، ضروری است.

ویتامین D در تقویت پاسخ ایمنی نقش اساسی دارد. هم خاصیت ضد التهابی و هم برای سیستم ایمنی بدن خاصیت دارد و برای فعال شدن سیستم ایمنی بدن بسیار مهم است.

ویتامین D به منظور تقویت عملکرد سلولهای ایمنی بدن ، از جمله سلولهای T و ماکروفاژها ، از بدن شما در برابر عوامل بیماری زای محافظت می کند.

 

در حقیقت ، ویتامین دی برای عملکرد سیستم ایمنی آنقدر مهم است که سطح پایین ویتامین D با افزایش حساسیت به عفونت ، بیماری و اختلالات مرتبط با سیستم ایمنی همراه است. به عنوان مثال ، سطح پایین ویتامین D با افزایش خطر ابتلا به بیماری های تنفسی ، از جمله سل ، آسم و انسداد مزمن ریوی (COPD) و همچنین عفونت های تنفسی ویروسی و باکتریایی همراه است.

 

علاوه بر این ، کمبود ویتامین D با کاهش عملکرد ریه مرتبط است ، که ممکن است بر توانایی بدن شما در مبارزه با عفونت های تنفسی تأثیر بگذارد . به طور کلی ویتامین D برای عملکرد سیستم ایمنی بسیار مهم است و کمبود این ماده مغذی ممکن است پاسخ ایمنی را به خطر اندازد و خطر عفونت و بیماری را افزایش دهد.

آیا مصرف ویتامین D می تواند از ما در برابر COVID-19 محافظت کند؟

در حال حاضر ، هیچ درمانی برای COVID-19 وجود ندارد و هیچ مطالعه ای در مورد تأثیر مکمل های ویتامین D یا کمبود ویتامین D در خطر ابتلا به کروناویروس جدید که باعث COVID-19 نشده است ، مورد بررسی قرار گرفته است.

مطالعات متعدد نشان داده اند که کمبود ویتامین D می تواند به عملکرد سیستم ایمنی بدن آسیب برساند و خطر ابتلا به بیماری های تنفسی را افزایش دهد.

 

علاوه بر این ، برخی از مطالعات نشان داده اند که مکمل های ویتامین D می تواند پاسخ ایمنی را تقویت کرده و به طور کلی در برابر عفونت های تنفسی محافظت کند.

بررسی اخیر که شامل ۱۱۳۲۱ نفر از ۱۴ کشور جهان بود ، نشان داد که مصرف مکمل ویتامین D خطر ابتلا به عفونتهای حاد تنفسی (ARI) را در هر دو کسانی که از نظر ویتامین D کمبود دارند و کسانی که سطح کافی دارند ، کاهش می دهد.

 

به طور کلی ، این مطالعه نشان داد که مکمل های ویتامین D خطر ابتلا به عفونتهای حاد تنفسی را ۱۲ درصد کاهش می دهد. علاوه بر این ، این بررسی نشان داد که مکمل های ویتامین D هنگام محافظت در برابر عفونتهای حاد تنفسی هنگامی که روزانه یا هفتگی در دوزهای کوچک مصرف می شود موثرتر از زمانی است که با دوزهای بزرگتر و با فاصله زیاد مصرف می شود.

 

همچنین نشان داده شده است که مکمل های ویتامین D باعث کاهش مرگ و میر در افراد مسن می شود که بیشتر در معرض ابتلا به بیماری های تنفسی مانند COVID-19 هستند .

به خاطر داشته باشید که هیچ مدرک علمی وجود ندارد که مصرف مکمل ویتامین D می تواند شما را از ابتلا به COVID-19 محافظت کند. با این وجود ، کمبود ویتامین D ممکن است با آسیب رساندن به عملکرد سیستم ایمنی ، حساسیت شما به عفونت کلی و بیماری را افزایش دهد.

 

این خصوصاً نگران کننده است با توجه به اینکه افراد زیادی از نظر ویتامین D کمبود دارند، به خصوص افراد مسن که بیشتر در معرض ابتلا به عوارض جدی تر مربوط به COVID-19 هستند. به همین دلایل ، این ایده خوبی است که پزشک میزان ویتامین D شما را آزمایش کند تا تشخیص دهد که آیا شما کمبود این ماده مغذی مهم را دارید یا خیر.

 

بسته به میزان ویتامین دی خون شما ،مصرف مکمل ویتامین D در روز با ۱۰۰۰ تا ۴۰۰۰ IU به طور معمول برای اکثر افراد کافی است. با این حال ، افراد با سطح ویتامین دی پایین اغلب به دوزهای بالاتری نیاز دارند تا سطح آنها به حد مطلوب افزایش یابد.

 

اگرچه توصیه ها در مورد سطح ویتامین D بهینه متفاوت است، اما اکثر متخصصان موافق هستند که میزان ویتامین D بهینه بین ۳۰ تا ۶۰ نانوگرم در میلی لیتر (۷۵-۱۵۰ نانومول در لیتر) قرار دارد.

 

خط آخر : 

ویتامین D نقش مهمی در بدن شما از جمله ارتقاء سلامت سیستم ایمنی بدن دارد.

تحقیقات علمی نشان می دهد که مصرف مکمل ویتامین D ممکن است در برابر عفونت های تنفسی ، به ویژه در بین افرادی که کمبود ویتامین دی دارند، محافظت کند.

با این حال ، به خاطر داشته باشید که در حال حاضر هیچ مدرکی مبنی بر مصرف هرگونه مکمل از جمله ویتامین D ، خطر ابتلا به COVID-19  را کاهش نمی دهد.

اگر علاقه مند به مصرف مکمل ویتامین D برای تقویت پاسخ ایمنی کلی خود هستید ، برای کسب اطلاعات در مورد دوز مناسب ، با پزشک خود مشورت کنید.

همه چیز درباره واکسن MMR

/۰ دیدگاه /در /توسط
واکسن MMR ام‌ام‌آر واکسنی جهت پیشگیری از سرخک، اوریون و سرخچه است. دوز اول این واکسن معمولاً حوالی ۹ تا ۱۵ ماهگی و دوز دوم بین ۲۵ ماهگی تا ۶ سالگی تجویز می‌شود و میان این دو دوز، باید دست‌کم ۱ ماه فاصله باشد.

 

واکسن MMR که در سال ۱۹۷۱ در ایالات متحده معرفی شده است ، به جلوگیری از سرخک ، اوریون و سرخچه کمک می کند. این واکسن تحول عظیمی در نبرد برای جلوگیری از این بیماری های خطرناک بود.

 

واکسن MMR چه می کند؟

واکسن MMR در برابر سه بیماری عمده محافظت می کند: سرخک ، اوریون و سرخچه. هر سه این بیماری می توانند عوارض جدی برای سلامتی ایجاد کنند. در موارد نادر ، آنها حتی می توانند منجر به مرگ شوند. قبل از انتشار واکسن ، این بیماری ها بسیار رایج بود.

 

سرخک :

علائم سرخک شامل موارد زیر است:

راش

سرفه کردن

آبریزش بینی

تب

لکه های سفید در دهان ( لکه های کوپلیک )

سرخک می تواند منجر به ذات الریه ، عفونت گوش و آسیب مغزی شود.

 

اوریون :

علائم اوریون شامل موارد زیر است:

تب

سردرد

تورم غدد بزاقی

دردهای عضلانی

درد هنگام جویدن یا بلعیدن

ناشنوایی و مننژیت هر دو عارضه احتمالی اوریون هستند.

 

سرخچه :

علائم سرخچه شامل موارد زیر است:

راش

تب خفیف تا متوسط

چشمهای قرمز و ملتهب

گره های لنفاوی متورم در پشت گردن

آرتروز (بیشتر در زنان)

سرخچه می تواند برای زنان باردار عوارض جدی ایجاد کند ، از جمله سقط جنین یا نقایص هنگام تولد .

چه کسی باید واکسن MMR را دریافت کند؟

مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری (CDC)سن توصیه شده برای دریافت واکسن MMR عبارتند از:

کودکان ۱۲ تا ۱۵ ماهه برای دوز اول

کودکان ۴ تا ۶ ساله برای دوز دوم

بزرگسالان ۱۸ سال و بالاتر و بعد از سال ۱۹۵۶ متولد می شوند باید یک دوز دریافت کنند ، مگر اینکه بتوانند ثابت کنند که قبلاً واکسینه شده اند یا هر سه بیماری داشته اند.

قبل از مسافرت بین المللی ، کودکان بین ۶ تا ۱۱ ماه باید حداقل دوز اول را دریافت کنند. این کودکان پس از رسیدن به سن ۱۲ ماهگی باید دو دوز مصرف کنند. کودکان ۱۲ ماه یا بالاتر باید هر دو دوز را قبل از مسافرت دریافت کنند.

هرکسی که ۱۲ ماه یا بیشتر است که قبلاً حداقل یک دوز MMR دریافت کرده اما در هنگام شیوع بیماری اوریون در معرض خطر بیشتری قرار دارد ، باید واکسن اوریون را دریافت کند.

در همه موارد ، حداقل دو روز باید دوز مصرف شود.

 

چه کسی نباید واکسن MMR را دریافت کند؟

افرادی که نباید واکسن MMR دریافت کنند. این شامل افرادی است که:

– یک واکنش آلرژیک شدید یا تهدید کننده زندگی به نئومایسین یا یکی دیگر از اجزای واکسن داشته اند.

– یک واکنش جدی به دوز قبلی MMR یا MMRV (سرخک ، اوریون ، سرخچه و واریسلا) داشته است.

– سرطان دارند یا در حال درمان سرطان هستند که سیستم ایمنی بدن را تضعیف می کنند.

– مبتلا به HIV ، ایدز یا اختلال سیستم ایمنی دیگری هستید.

– در حال دریافت داروهایی هستند که بر سیستم ایمنی بدن مانند استروئیدها اثر می گذارند

اند مانند: سل

 

 

علاوه بر این ، ممکن است بخواهید واکسیناسیون را به تعویق بیاندازید:

– در حال حاضر یک بیماری متوسط ​​تا شدید است.

– باردار هستند.

– اخیراً دچار انتقال خون شده اید یا حالتی داشته اید که باعث می شود شما به راحتی خونریزی کنید.

– در چهار هفته گذشته واکسن دیگری دریافت کرده اند.

 

واکسن MMR و اوتیسم :

مطالعات متعددی ارتباط بین MMR-اوتیسم را بر اساس افزایش موارد اوتیسم از سال ۱۹۷۹ بررسی کرده اند.

مجله معتبر پزشکی طب غربیدر سال ۲۰۰۱ گزارش کرد که تعداد تشخیص های اوتیسم از سال ۱۹۷۹ رو به افزایش است. با وجود این ، مطالعه پس از معرفی واکسن MMR ، در موارد اوتیسم افزایش نیافته است. در عوض ، محققان دریافتند که تعداد فزاینده موارد اوتیسم به احتمال زیاد ناشی از تغییر در نحوه تشخیص پزشکان اوتیسم است.

 

از زمان انتشار این مقاله ، مطالعات متعدد هیچ ارتباطی بین واکسن MMR و اوتیسم مشاهده نکرده است . علاوه بر این ، یک مطالعه در سال ۲۰۱۴ منتشر شده در کودکان ، بیش از ۶۷ مطالعه در مورد ایمنی واکسن ها را در ایالات متحده بررسی کرده و نتیجه گرفته است که “شواهد زیادی است که واکسن MMR با شروع اوتیسم در کودکان همراه نیست.”

 

و یک مطالعه ۲۰۱۵ منتشر شده در مجله انجمن پزشکی آمریکا نشان داد که حتی در بین کودکانی که خواهر و برادر اوتیسمی دارند ، خطر ابتلا به اوتیسم در ارتباط با واکسن MMR وجود ندارد.

علاوه بر این ، مؤسسه معتبر پزشکی و  سازمان بهداشت جهانی هر دو موافق هستند: هیچ مدرکی وجود ندارد که نشان دهد واکسن MMR باعث اوتیسم می شود.

 

عوارض جانبی واکسن MMR :

مانند بسیاری از روشهای درمانی ، واکسن MMR می تواند عوارض جانبی ایجاد کند. با این حال ، بیشتر افرادی که واکسن دریافت کرده اند ، به هیچ وجه عوارض جانبی ندارند. علاوه بر این CDC اظهار می دارد که “دریافت واکسن MMR بسیار کم خطرتر از ابتلا به سرخک ، اوریون یا سرخچه است.”

 

عوارض جانبی واکسن MMR می تواند از جزئی تا جدی باشد:

جزئی : تب و بثورات خفیف

متوسط : درد و سفتی مفاصل ، تشنج و تعداد پلاکت کم است

جدی : واکنش آلرژیک ، که می تواند باعث کهیر ، تورم و مشکل در تنفس شود (بسیار نادر)

اگر شما یا فرزندتان نسبت به واکسن هایی که شما را نگران کرده است عوارض جانبی دارید ، به پزشک خود بگویید.

 

۱۰ عادت اشتباه که می تواند به سلامت کارمندان آسیب برساند

/۰ دیدگاه /در /توسط
دانشمندان می گویند نشستن طولانی مدت می تواند به سلامتی ضعیف منجر شود. آنها حتی از این پدیده به عنوان “بیماری نشستن ” یاد می کنند . کمردرد یک مشکل بسیار شایع است زیرا وضعیت ایستا باعث افزایش استرس در کمر ، شانه ها ، بازوها و پاها می شود. به همین دلیل جلوگیری از برخی اشتباهات نشستن و پیروی از توصیه های متخصصان بسیار مهم است.

ما در بیتوته می دانیم که عادات بد نشستن تا چه اندازه می تواند خطرناک باشد و می خواهیم موقعیتهای نادرست وضعیتی را که ممکن است هر روز هنگام کار پشت یک میز انجام دهیم با شما به اشتراک بگذاریم.

 

۱٫ مانیتور رایانه خود را در سطح چشم نگه نمی دارید:

چشمان شما باید مطابق با نقطه‌ای روی صفحه باشد که در حدود ۲-۳ اینچ (۵-۷ سانتی متر) در زیر بالای مانیتور شما قرار دارد. اگر در این حالت قرار بگیرد ، سرتان را خم نمی کنید. هنگامی که صفحه را در وضعیت صحیح و راحت قرار می دهید ، می توانید اطلاعات بیشتری را مشاهده کنید. به علاوه ، گردن و پشت شما آسیب نخواهد دید.

 

۲٫ شما شانه های خود را به عقب نمی کشید و یا پشت خود را صاف در برابر صندلی نگه ندارید:

کارشناسان توصیه می کنند که پشت شما با پشت صندلی اداری هماهنگ باشد. شما باید  از خم شدن به جلو خودداری کنید. این امر به ویژه هنگامی اهمیت دارد که بعد از نشستن برای مدت طولانی احساس خستگی کنید.

 

۳٫ شما پای خود را بر روی زمین صاف نکنید:

وقتی پاهای شما روی زمین صاف است ، بهتر است زانوها را در این زاویه خم کنید. کارشناسان همچنین می گویند خوب است که کفش های خود را دربیاورید، به خصوص هنگامی که کفش پاشنه دارد . اگر صندلی شما را نمی توان در ارتفاع مناسب تنظیم کرد ، از یک پایه برای پاها استفاده کنید.

 

۴٫ انداختن پاها روی هم:

مطالعات زیادی وجود دارد که نشان می دهد عبور پاها از روی هم هنگام کار مضر است. پزشکان می گویند این حتی می تواند منجر به  فشار خون بالا شود. درعوض ، می توانید هر بار که احساس نیاز به انداختن پاها روی هم کردید ، سعی کنید برخی از تمرینات را انجام دهید.

 

۵٫ برای حفظ موقعیت خنثی از تکیه گاه های ارگونومیک استفاده نمی کنید:

بله ، حفظ یک حالت خنثی در هنگام نشستن روی میز کار سخت است. اما در این حالت می توانید از برخی محصولات پشتیبانی ویژه استفاده کنید. آنها واقعاً می توانند به شما در ایجاد عادات بهتر ارگونومی کمک کنند.

 

۶٫ شما صندلی خود را با توجه به نیاز بدن خود تنظیم نمی کنید:

ممکن است ارتفاع صندلی خود را غالبا تنظیم کنید اما هنوز هم تغییرات کمی در این زمینه وجود دارد. فقط “تنظیم” صندلی خود را تغییر دهید تا راحت ترین حالت را برای شما پیدا کنید. و بهتر است از صندلی معمولی استفاده نکنید زیرا نمی توانید آن را تنظیم کنید.

 

۷٫ شما هر ۳۰ دقیقه استراحت نمی کنید:

به گفته منابع پزشکی نشستن برای مدت طولانی می تواند باعث خستگی عضلات شود . پس از گذراندن مدت زمان نشستن با وضعیت مناسب ، هنوز می توانید به موقعیتی متوسل شوید که می تواند برای کمر شما مضر باشد. در این حالت استراحت های مکرر انجام دهید.

متخصصان توصیه می کنند هر ۳۰ دقیقه حداقل زمان استراحت را انجام دهند ، هر ساعت چند تمرین انجام دهید.

 

۸٫ شما ارتفاع صندلی خود را تنظیم نمی کنید بنابراین باسن شما کمی بالاتر از زانوها است:

ارتفاع صندلی خود را طوری تنظیم کنید که باسن باید کمی بالاتر از زانو باشد. اصولاً پاهای شما باید با زاویه ۹۰ درجه خم شود . ممکن است در ابتدا سخت باشد ، اما سعی کنید این وضعیت را تا حد ممکن حفظ کنید.

 

۹٫ شما ارتفاع کمر را تنظیم نمی کنید :

در حالی که روی یک صندلی اداری در پشت یک میز نشسته ایم ، ممکن است موقعیت صحیح بازوها را فراموش کنیم. آنها باید در هر جایی از زاویه ۷۵ درجه تا زاویه ۹۰ درجه در آرنج انعطاف پذیر باشند. متخصصان این موقعیت را نه تنها برای جلوگیری از درد در کمر ، بلکه برای تقویت آن توصیه می کنند.

 

۱۰٫ شما هنگام کار در پشت میز کار خود از هدفون استفاده نمی کنید:

بعضی اوقات در هنگام کار سخت چیزهای زیادی می تواند باعث حواس پرتی شود. کارشناسان موافق استفاده دائم از هدفون نیستند ، اما آنها پیشنهاد می کنند حداقل در حین صحبت کردن با تلفن از هدفون استفاده کنید. اینکار باعث موقعیت یابی صحیح سر می شود و شما را از کمردرد نجات می دهد، به خصوص اگر نیاز به برقراری تماسهای زیادی دارید. با این حال ، متخصصان هشدار می دهند که استفاده از هدفون در تمام مدت کار می تواند شما را از همکاران جدا کند.

نشانه های ضعف سیستم ایمنی و راههای تقویت آن

/۰ دیدگاه /در /توسط
در میان همه گیری ویروس کرونا (COVID-19)، بسیاری از افراد برای سالم ماندن اقدامات احتیاطی دیگری را انجام می دهند. شستن دستها به مدت ۲۰ ثانیه و در قرنطینه ماندن برای جلوگیری از شیوع ویروس مهم است. با این وجود داشتن سیستم ایمنی قوی که می تواند در مقابل میکروب هایی که ممکن است با آنها روبرو شوید ایم، مهم است.

اگر متوجه شده اید که اغلب بیمار هستید، احساس خستگی می کنید یا علائم دیگری دارید که نمی توانید تشخیص دهید، ممکن است به معنای تضعیف سیستم ایمنی بدن باشد.

 

در ادامه علائم هشدار دهنده و آنچه می توانید انجام دهید برای تقویت سیستم ایمنی بدن را بررسی کنید:

۱٫ سطح استرس شما بالا است

تصادفی نیست که شما بعد از یک پروژه بزرگ در محل کار یا به دنبال یک وضعیت عاطفی در خانه ، مریض می شوید. طبق گزارشی از انجمن روانشناسی آمریکا، استرس طولانی مدت پاسخ سیستم ایمنی بدن شما را تضعیف می کند.

استرس باعث کاهش لنفوسیت های بدن ، گلبول های سفید خون می شود که در مبارزه با عفونت کمک می کنند. اگر سطح لنفوسیت ها را پایین بیاورید ، بیشتر در معرض ابتلا به ویروس هایی مانند سرماخوردگی قرار دارید.

 

۲٫ شما همیشه سرماخوردگی دارید:

برای بزرگسالان کاملاً طبیعی است که سالانه دو یا سه بار دچار سرماخوردگی شوند. بیشتر افراد طی هفت تا ۱۰ روز بهبود می یابند. در طی این مدت، سیستم ایمنی بدن سه تا چهار روز طول می کشد تا آنتی بادی ها را تولید کرده و با میکروب های مزاحم مبارزه کند.

اما اگر دائماً در حال ابتلا به سرماخوردگی هستید یا سرماخوردگی دارید که بهبود نمی یابد  این یک نشانه واضح است که سیستم ایمنی بدن شما در تلاش برای ادامه کار است.

 

۳٫ شما مشکلات گوارشی زیادی دارید: 

اگر اسهال ، نفخ یا یبوست مکرر دارید ، این می تواند نشانه ای از ضعف سیستم ایمنی بدن باشد. تحقیقات نشان می دهد نزدیک به ۷۰ درصد سیستم ایمنی بدن شما در دستگاه گوارش شما قرار دارد. باکتریها و میکروارگانیسم های مفیدی که در آنجا زندگی می کنند از روده شما در برابر عفونت محافظت می کنند و سیستم ایمنی بدن را پشتیبانی می کنند.

مقادیر کم از این باکتری های مفید روده می تواند شما را در معرض خطر ویروس ها، التهاب مزمن و حتی اختلالات خود ایمنی قرار دهد.

۴٫  بهبودی زخمهای شما کند است:

بعد از سوختگی، بریدگی یا خراشیدن پوست شما وارد حالت کنترل آسیب می شود. بدن شما برای محافظت از زخم با ارسال خون غنی از مواد مغذی در برابر آسیب ، به بازسازی پوست جدید کمک می کند.

این روند بهبودی به سلولهای ایمنی سالم بستگی دارد. اما اگر سیستم ایمنی بدن شما لاغر است، پوست شما نمی تواند دوباره تولید شود. درعوض، بهبود زخمهای شما طولانی می شود.

 

۵٫ شما عفونت های مکرر دارید :

اگر به نظر می رسد با عفونت های مکرر نبرد می کنید ،سیستم ایمنی بدن شما ممکن است پرچم های قرمز را برای شما ارسال کند. آکادمی آلرژی آسم و ایمنی آمریکا گزارش می دهد که علائم نقص ایمنی احتمالی در بزرگسالان شامل موارد زیر است:

– بیش از چهار عفونت گوش در یک سال

– در طی یک دوره یک ساله دو بار دچار ذات الریه شده اید.

– رنج از سینوزیت مزمن یا بیش از سه قسمت سینوزیت باکتریایی در یک سال

– نیاز به بیش از دو دوره آنتی بیوتیک در سال

 

۶٫ همیشه احساس خستگی می کنید:

اگر خواب کافی دارید و هنوز هم از خستگی رنج می برید، ارزش این را دارد که فکر کنید سیستم ایمنی بدن شما در تلاش است تا به شما چیزی بگوید یا نه. هنگامی که سیستم ایمنی بدن شما تلاش می کند ، سطح انرژی شما نیز چنین می شود. دلیل این است که بدن شما در تلاش است تا انرژی خود را برای تأمین سیستم ایمنی بدن خود ذخیره کند تا بتواند با میکروب ها مقابله کند.

راه هایی برای بالا بردن سیستم ایمنی بدن:

اگر علائم هشدار فوق آشنا هستند، باید به سیستم ایمنی بدن خود توجه بیشتری کنید. چند تغییر در شیوه زندگی و عادت های جدید می توانند سیستم ایمنی بدن را قوی و سالم نگه دارند:

– یک رژیم متعادل بخورید.

– به اندازه کافی بخوابید.

– به طور منظم ورزش کنید.

– دست هایتان را بشویید.

– واکسن دریافت کنید.

– وزن سالم خود را حفظ کنید.

– سیگار نکشید.

– سعی کنید استرس را به حداقل برسانید.

 

سیستم ایمنی بدن شما مهم سلامتی است، بنابراین هرچه بیشتر بتوانید از آن محافظت کنید بهتر است.

راههای پیشگیری از عفونت ادراری

/۰ دیدگاه /در /توسط
عفونت ادراری (UTI) یک عفونت در هر بخشی از دستگاه ادراری شما است (کلیه ها ، حالبها ، مثانه و مجرای ادرار) بیشتر عفونت ها شامل دستگاه ادراری تحتانی ، مثانه و مجرای ادرار است.

 

اگر تا به حال به عفونت ادراری مبتلا شده اید ، می دانید که چقدر می توانند دردناک و ناامید کننده باشند ، به خصوص اگر آنها دوباره عود کنند. در حالی که آنتی بیوتیک ها معمولاً طی چند روز عفونت ادراری را درمان می کنند ، اقدامات ساده دیگری نیز وجود دارد که می توانید برای جلوگیری از ابتلا به آن در وهله اول استفاده کنید.

 

خداحافظی از سوزش ادرار مکرر و سایر علائم ناخوشایند را امروز با این تغییرات شروع کنید. نکته اصلی این است که باکتری ها را از سیستم خود دور نگه دارید.

• مقدار زیادی آب بنوشید: نوشیدن آب به رقیق شدن ادرار کمک می کند ، ساده ترین راه برای جلوگیری از ابتلا به عفونت ادراری ، بیرون راندن باکتری ها از مثانه و مجاری ادراری قبل از ورود به سیستم است.

 

• از جلو به عقب پاک کنید: باکتری ها معمولاً در اطراف مقعد قرار دارند. اگر از جلو به پشت پاک کنید ، به خصوص بعد از مدفوع ، احتمال ابتلا به مجرای ادرار کمتر است.

 

• قبل از رابطه جنسی خود را بشویید و بعد از آن ادرار کنید: قبل از رابطه جنسی از صابون و آب استفاده کنید. این باعث می شود باکتری ها از مجرای ادراری دور شوند. و ادرار کردن پس از آن ، هر باکتری که وارد مجاری ادراری می شود را به بیرون می راند.

 

• از محصولات تحریک کننده زنانه خودداری کنید: از شستشوی خود با اسپری های دئودورانت ، پودرهای معطر و سایر محصولات زنانه که به طور بالقوه تحریک کننده هستند خودداری کنید.

 

• راههای پیشگیری از بارداری خود را دوباره بررسی کنید: استفاده از کاندوم ، اسپرم کش یا روان کننده ها می تواند احتمال ابتلا شما به عفونت ادراری را بیشتر کند زیرا همه آنها می توانند در رشد باکتریها نقش داشته باشند. اگر اغلب عفونت ادراری می گیرید و از یکی از روش های پیشگیری از بارداری استفاده می کنید ، برای خشکی واژن یک روان کننده مستقر در آب استفاده کنید و روش دیگری برای کنترل تولد را در نظر بگیرید تا ببینید که آیا این کمک می کند.

 

برخی پزشکان همچنین به زنانی که عفونت ادراری زیادی دارند توصیه می کنند لباس زیر پنبه ای بپوشند ، به جای وان از دوش استفاده کنند و از لباس های محکم که می توانند باکتری ها را در مجرای ادراری به دام بیندازند ، خودداری کنند. در حالی که این موارد به اندازه کافی ساده برای انجام دادن هستند ، هیچ یک از آنها توسط داده های علمی پشتیبانی نمی شوند.

 

آب کران بری و پیشگیری از عفونت ادراری :

با گذشت سالها ، مطالعات زیادی روی ماده ی موجود در کران بری انجام شده است که تصور می شود از چسبیدن باکتری به لایه مجاری ادراری جلوگیری می کند. اما هیچ یک از این مطالعات نشان نداده اند که چه مقدار از این ماده برای جلوگیری از ابتلا به عفونت ادراری کمک می کند.

اگر هنوز هم می خواهید این کار را امتحان کنید ، نوشیدن آب کران بری یا میوه کران بری احتمالاً خوب است. اما موارد استثنائی وجود دارد ، مانند مصرف داروی رقیق کننده خون ، دارویی که بر روی کبد یا آسپیرین تأثیر می گذارد. همیشه عاقلانه است که قبل از هرگونه مکمل ، ابتدا با پزشک خود صحبت کنید.

 

توصیه های پزشک :

اگر زیاد به عفونت ادراری مبتلا می شوید، پزشک ممکن است کارهای زیر را توصیه کند:

– یک مقدار کم روزانه آنتی بیوتیک ، به مدت ۶ ماه یا بیشتر مصرف کنید.

– در صورت بروز علائم ، خود را برای انجام عفونت ادراری در خانه آزمایش می کنید.

– مصرف یک دوز آنتی بیوتیک بعد از رابطه جنسی

 

اگر یائسگی را پشت سر گذاشتید ، می توانید از کرم واژن استروژن استفاده کنید. پس از یائسگی ، زنان استروژن کمتری در بدن خود دارند که این امر می تواند باعث خشکی واژن شود و مجاری ادراری را در معرض عفونت قرار دهد. این روش درمانی می تواند به متعادل سازی فاکتور pH این منطقه کمک کرده و باکتری های خوب را دوباره شکوفا کند.